Mehrangiz Rassapour (Iran/England) is a poet, Literary critic, Translator and editor of Vajeh “Word” cultural and literary magazine was born in Khoram-Abad. Her first book of poetry entitled SPARK DIES AT ONCE) “Jaragheh Zood Mimirad” was published in Iran in 1992. This was followed by her second collection AND THEN THE SUN (Va Sepass Aftaab) published in England.Her third book “BIRDS ARE OUT OF DATE (Parandeh Digar, Nah) published in Germany, won great praise and applause for her unique voice. Her Forth book THE PLANET OF PAUSE (Sayaareh Ye Derang) has been published in April 2012. Her fifth book will be published soon.
English
HOW GOOD TO BE A WOMAN
I swear by the mighty morning
I swear by discerning hearts
I swear by the final human glance
That these words are the truth
And the truth
is in these words
When the stars become eyes
And the earth turns wholly into skin
And the moon screams
And the sun bathes its body
triumphantly
How good. . .
When the bed
becomes men's pride
The bedsheet ripples stormy white
And everything speaks of a pure white clarity
The canary. . . sings white
The leaf falls white
The wind blows white
The snake turns its sting white
And the woman's skin glows, from inner heat
How good. . .
When the ceiling stares at the bed
thoughtfully:
“There is no honour
In being a ceiling
doomed to dry”
When pleasure
spreads in its sacred
breadth
And stars all turn green
And the sky
dresses in navy
silk,
yearning for the red moon
And autumn, blue, moves out of orbit
How good. . .
The triangles of pleasure
Are measured by a tall subject
Acute angles
Form geometrical lines
venerated
And shadow breaks open, from illumination!
How good . . .
A lucky star is a lie
A lucky star is a cursed joy
Let's call lucky violet
Which is gold
and purple too!
How good to be a woman
When the woman
speaks golden and purple too!
How good to be a woman
When the woman
conquers the pen
And time pulls itself back
on both sides,
to open the way for love
And the angel of inspiration
begs the horizon:
"Let me go and come back anew"
And love opens the quotation mark:
"The capacity of a dot
Cannot be more than a dot
Little ones!
Zero does not rise
Little ones!
You hasty poets!
You Poets pouring tears in a rush
Take pictures with your fame
as keepsake
Your fame is sterile."
And Bang! closes the quotation mark!
The woman takes prophets to bed. . . openly!
How good to be a woman
when the east, sun in its arms
look at the west wisely
And the woman
With divine bravery
rises
separates. . . from the earth
And caresses her radiant skin
And under the sternum of her power
She feels
palpitations of rich fertilization
And pleasure’s froth
Spills out of her skin’s pores
and she sings:
"The crossing point, is woman
The power switch, is woman
The door latch, is woman
Wave, is woman
Mother earth, is woman
See how she gives birth . . .birth . . . birth . . .
Inhales love
And creates the best line of her Ghazal:
"Human"
Human: the king of the sonnet of the soil!
Don't let happiness drop from that bough!
Holy temptations!
Have you glued stars on your heads?
Hey Sun!
Darkness has covered its name with spangles
Grass! Grass!
What silky coquetry for the breeze!
Dance circulates in your waist
Dance then! Butterfly!
How good
How good
How good. . . to be a woman!
THE TEN-YEAR-OLD BRIDE
Forced into her starry dress as if,
They had shaken the night
over her
And her murky tears
Suppurating from fear’s sores
In a tribe with its mummified laughter
And quadruped hoof prints
On their sludge of imagination
The ten-year-old bride
Ten-year-old child
They drag . . . drag . . .drag her
to her husband’s stronghold
Do you want your doll?
Your doll died!
Last night
Fairy tale giants
Mounted an assault
Murdered your father
Abducted your mother
Devoured your playmates
And your doll?
Crushed underfoot
. . . died!
But isn't she the ludicrous lineage of her mother?
A long wearisome chapter
An agonising likeness
taking refuge in her inner turmoil?
The bludgeon of inherited mores
on her head
The bludgeon of inherited fear and superstition
on her head
The bludgeon of inherited silence
on her head
Her today is buried,
under yesterday’s debris
And maturity?
Like the convulsion of ancient marshes!
Where should she sleep?
To set her fearless dream. . . free
She felt
Her breath withering the flowers
“I’m asleep,
it’s a nightmare!
I’m asleep
it’s a nightmare!
tomorrow…”
Tomorrow?!
Tomorrow’s dawn
pitch black
The city turned upside down
Your father is an ogre
Your mother is a vampire
Your husband?
He is the demon of fairy tales!
And the dust
engulfed her so that
no one could see
the wind blowing her
. . . away
Translated from the Persian by Mehrangiz Rassapour
Edited by Catherine Davidson
Farsi
چقدر زن بودن خوب است
قسم به صبح نيرومند
قسم به تشخيص دهندگان
قسم به آخرين نگاهِ انسان
که حقيقت است اين سخن
. . . و اين سخن
حقيقت است
. . . آنگاه
که ستارگان همه چشم میشوند
و زمين يکسره پوست میشود
و ماه جيغ میکشد
و خورشيد غسل میکند
فاتحانه !
چقدر . . .
آنگاه
که بستر، افتخارمرد میشود
و ملحفه مواج میشود ازيک زلال متلاطم
وهمه چيز
از يک حس سپيدِ زلال حرف میزند
قناری، سپيد میخواند
برگ، سپيد میريزد
باد، سپيد میآيد
و مار نيشش را سپيد میکند
و پوستِ زن می درخشد
از حرارت
چقدر . . .
. . . آنگاه
که سقف خيره میشود به بستر
متفکرانه:
« سقف بودن، اما
محکوم به خشک بودن
افتخار نيست »
. . . آنگاه
که لذت
در پهنای مقدسِ خود
پخش میشود
و ستارگان همه سبز میشوند
و آسمان
حرير سورمهایاش را
به تن میکِشد
و ماهِ سرخ میطلبد
و پائيز
آبی
از مدار
خارج میگردد
چقدر . . .
مثلثِ لذت را
يک نهادِ بلند قامت اندازه میگيرد
زاويههای حاده
به خطوطِ هندسی افتخار میدهند
و سايه تَرَک برمیدارد
از درک . . . !
چقدر . . . چقدر. . .
ستارهی اقبال دروغ است
ستارهی اقبال يک نشاطِ نفرينی است
بنفشهی اقبال بگوئيم
که هم طلايی دارد
هم بنفش
چقدر زن بودن خوب است
آنگاه که زن
هم طلايی حرف می زند
هم بنفش !
چقدر زن بودن خوب است
آنگاه که زن
قلم را فتح میکند
و زمان خود را
از دو سو
کنار میکِشد
و راه میدهد به عشق
و فرشتهی وحی
به افق متوسل میشود
« برود از اول بيايد »
و عشق گيومه را باز میکند:
« حجم يک نقطه
نمیتواند بيش از يک نقطه باشد
آدم کوچولوها!
صفر قد نمیکشد
آدم کوچولوها!
شاعرانِ عجول!
شاعرانی که شتابزده اشک میريزيد
با شهرتهايتان عکس بگيريد
به يادگار
شهرتِ شما مقطوع النسل است »
( و گيومه را
بنگ!
میبندد )
زن، پيامبران را به بستر میبرد . . . واضحانه!
چقدر زن بودن خوب است
آنگاه
که مشرق ، خورشيد در بغل
مینگرد مغرب را . . . فاضلانه
و زن با شهامتی ربانی
بلند میشود
و از زمين . . . فاصله میگيرد
بر پوستِ مشعشع خود دست میکشد
و تپشهای لقاحی پُربار را
زيرِ جناغِ قدرتِ خود، لمس میکند
و درمنافذِ پوستش
کف میکند
لذت
و میخواند :
« نقطهی تقاطع زن است
کليدِ برق، زن است
چِفتِ در، زن است
موج ، زن است
زمين، زن است
ببين چگونه می زايد . . . می زايد . . . می زايد
عشق می مکد
و شاه بيتِ غزل خود را می سرايد :
" انسان"
انسان، شاه بيتِ غزل خاک است »!
. .
آن شادمانی از سر ِآن شاخه نيفتد!
وسوسههای مقدس!
ستاره بر سرتان چسباندهايد؟
آی خورشيد!
نامش را پولک دوزی کرده است
تاريکی
علف! علف!
چه ريسهی ابريشمينی می روی . . . برای نسيم
رقص در کمرت چنبره بسته است
برقص
پروانه!
چقدر ، چقدر ، چقدر. . .
زن بودن . . . خوب است!
عروس ده ساله
و پيراهنِ ستاره دوزیاش چنان بود
كه انگار شب را
تكاندهاند روی سرش!
و اشكهای كدرش گويى
چرکابهی
وحشتش بودند
در قبيلهای، با خندههای موميايی
و جای سُمهای ستوران
بر گِل و لای مُخيله شان
عروس ده ساله
ده ساله دختر
میبرندش كشان
كشان
كشان . . . به خانهی شوهر!
عروسكت را میخواهی؟
عروسكت مُرد . .
.
دیوِ قصهها
حمله كرد ديشب
پدرت را كشت
مادرت را
برد
همبازیهايت را خورد!
عروسكت؟
زير پا لِه شد . . . مُرد
ولی آيا او
ادامهی مضحکِ مادرش نيست؟
یک قطعهی ملال آورِ طولانی
در یک شباهتِ دردناک
ايستاده بر تزلزلِ خویش؟
چماقِ زندگی موروثی، بر سرش
چماق ِترس و خرافاتِ موروثی بر سرش
چماقِ سكوتِ موروثی بر سرش
امروزش
مانده زيرِ آوارِ ديروز
و بلوغ ؟!
چيزی مثلِ تشنجِ مردابهای باستانی است
كجا بخوابد
كه رويايش بى ترس . . . آزاد شود؟
حس كرد
نفسهايش گُلها را خشك مىكند!
« خوابم، كابوس
است
خوابم،
كابوس است
فردا . . . »
فردا
؟!
صبحِ سياهی دارد!
شهر، وارونه است!
پدرت هيولا!
مادرت دراكولاست!
شوهرت؟ ديوِ قصههاست!
و چنان غبار بر او پيچيد
كه هيچكس نديد
كه دارد باد
مى برد . . . او را