Hamdi Ismail Meça (Albanien/Italy), born on September 6, 1952 in the famous Albanian city of Krujais, a poet, prose writer, essayist, scholar. His poems have been translated into several languages. He has an MS in Albanian Language and Literature from the University of Shkodra. Besides, he has been qualified and certified in humanities, psychology, linguistics, public administration, and tourism. He has worked as a professor of literature.
English
Albanian
THE WIFE OF THE POLICE OFFICER KILLED IN THE LINE OF DUTY
Thousands of years have elapsed, and we still worry about Penelope
Who, to tell the truth, was waiting for the inventor of the ‘Trojan Horse’
That fatal weapon
Again other thousands of years will pass by
With people worrying about that woman of glamour
Yet the wife of the murdered policeman expects to go through the wonder of affection lasting three days only
This woman of no glamour covering in black darkness
Belonging to the night and not at all to her
Words struggle to walk out but fall
Into the whirling hole that pierces this world through
Moss
In the moist of the murdered police wife’s tears
Moss and not wet touchwood
What kind of living things might there be in the moss?
I mean the moss of the endless wound?
What kinds of organisms are being born in the moss?
I mean the organisms flying around, appearing and disappearing, appearing and disappearing
I am not sinning with what I see and my eyes borrow
I stay even hidden in the rooms of implications
Yes, I am certain
Yes, I am certain
That this each of us is growing smaller than ever before
In this accompanying ironic procession so similar
To the tube in the stomach, with the intestines inside and outside the abdomen
Why is this procession growing smaller?
In it each of us diminishing
Is there a limit to metamorphosis?
For, ah,
Oh, for
The moist of the murdered police wife’s tears
Contains the same cells
The same particles of breaths together and separately
Created this living reality
This round world itself
Consisting of infinite particles of breaths
Particles of breaths, breaths of particles, moving as you like it
Not due to the habit of words
But due to Emanuel Kant, this climber climbing
The bottle of gnosology
Catching at
And holding firmly on the sacred
PUT THE EARTHLY GLOBE IN FRONT OF YOUR EYES
Brahmagupta from India was the first to define
ZERO as a number
ZERO is the iron atom of Manneken Pis
And every other atom contains ZERO
ZERO is the dew drop and the fire burning inside it
ZERO is my earlap, my winking eye, my pupil
ZERO hangs on the male’s and the female’s neck
Besides, ZERO is their tight bodily embrace
ZERO is the mouth emptied of words, the tip of the writing pen
ZERO is the enwombed baby before birth
Besides, ZERO is the hunched old man before death
Flaming and extinguished ZEROS pass through the seven-skied week
ZERO is the earthly globe
Now, at the end, I am mentioning the earthly globe
To summon you, men, to place it in front of your eyes
The breaths of the dirt increase
Unceasingly, they do increase
BASHKËSHORTJA E POLICIT TË VRARË NË KRYE TË DETYRËS
Nga mijëra vjet ende hallin po ia qajmë Penelopës,
e cila, për hir të së vërtetës, shpikësin e armës së kobshme
“Kali i Trojës”, priste. Dhe mijëra vjet të tjerë
prapë halli asaj femre që magjeps do t’i qahet,
ama gruas së policit të vrarë, vetëm çudia tre-ditore, i qaset.
Me terr të zi mbuluar kjo grua që nuk magjeps,
i natës as dhe një milimetër ky terr i saj.
Fjalët bëjnë të dalin, rrëzohen,
në vrimën kapërdirëse që çpon këtë botë.
Myshk
në lagështirën e lotëve të gruas së policit të vrarë,
myshk dhe jo eshkë e lagur,
ç’lloje gjallesash në atë myshk të plagës
pa kufij mund të ketë?
Ç’lloje organizmash me lëvizje përpëlitëse, ringjallëse
duku-zhduku, zhduku-duku formësohen në atë myshk?
S’mëkatoj me këtë që po vështroj dhe me sy të marrë hua,
madje dhe i fshehur nëpër kthinat e nënkuptimit.
I sigurtë, po,
e sigurtë, po,
secili prej nesh më i vogël se kurrë më parë
te ky kortezh përcjellës, ironik dhe aq i ngjashëm
me tubin për në stomak, zorrët në bark e përtej.
Përse ky zvogëlim i pandalshëm
i secilit prej nesh në kortezh? A ka një kufi metamorfoza?
Sepse, ah,
oh, sepse
në atë myshk të lagështirës së lotëve të gruas së policit të vrarë,
po të njëjtat qeliza prezente,
po të njëjtat grimca-frymë bashkë dhe secila më vete,
këtë realitet të gjallë krijuan,
këtë botë rrumbullake,
e cila dhe për vete grimcë—frymë në pafundësi,
grimcë-frymë, frymë-grimcë, zhvendosen si të duash,
jo nga zakon i fjalëve,
por Emanuel Kanti, ky alpinist në malin e gastares
së gnosiologjisë,
te hyjnorja kapet,
formbahet.
PARA VETES, RRUZULLIN TOKËSOR
Zeron
si numër, i pari Brahmagupta nga India e caktoi,
zero—atom i hekurit në statujën e Brukselit
dhe çdo atom tjetër,
zero—pika e vesës dhe xixa e zjarrit e ndezur në të,
zero—llapa e veshit tim, syri i shkelur dhe bebja në sy,
zero—ajo përmbi qafën e mashkullit e të femrës
dhe i tyre përqafim trup më trup, ama fort,
zero—goja pa fjalën dhe maja e stilolapsit që shkruan,
zero—foshnja ende në bark para se të lindë
dhe plaku i krrusur para se të vdesë,
zero të ndezura e të shuara nëpër javën me shtatë qiej,
zero—ky rruzull tokësor.
E përmenda të fundit globin e dheut, o mëkëmbës,
secili para vetes, atë të vendosë,
fryma e baltës shtohet,
shtohet.
Translated from Albanian to English by the poet