Geetha Sukumaran (India/Canada) is a doctoral student in Humanities at York University, Toronto. Her current research focuses on Tamil women's writings from Sri Lanka and Tamil Nadu that connect culinary practices with war trauma, memory, familial and caste oppression. She has published two books in Tamil: Tharkolaikku parakkum panithuli (Tamil translation of Sylvia Plath's poems, 2013), and her own poems, Otrai pakadaiyil enchum nampikkai. Her English translation of Ahilan's poetry titled, Then There Were No Witnesses, was published by Mawenzi House, Toronto (2018). She is the recipient of the SPARROW R Thyagarajan award for her poetry.

 

 

 

English

 

Tamil


 TIRISHANKU*

 

Carrying tamarind rice and potato curry

in toughened palm leaves

in the red-horned bullock cart,

the bells jingling as the dirt-path curved,

grandmother told her story

on the way to the mountain waterfall -

Born in Mithila's paddy fields

and flung to Ayodhya as Shiva's bow was strung -

and I did not know

that life next day

would be in another metropolis. 

 

As grandmother continued

that she had left for the forest

even as Mithila's green eggplants, turmeric-seasoned,

were cooking,

unable to fathom the blue wonder of the sea

while seated on a camel near the new city's skyscrapers,

we moved to another city,

Nandiyarvattaiflowerpot in hand. 

 

I took leave of

her toe-rings

that I had played with endlessly

taking off and putting on,

and the lake-shore

with its outline of red earth

to extinguish the native woman's hearth.

the Cynthol talcum powder tin

that became my plaything

crashes and disintegrates

into the disrooted life's haze.

 

Carrying Ayodhya's coriander

and the home-smell of cooking rice

as the wild creepers kindled a fire,

she who crosses continents and times

met with her mother's voice in a haze. 

 

There,

she buried in earth, with memories.

Here,

she whirls in space, nowhere. 

 

* Tirishanku is a mythological character who is supposed to have been inhabited an inbetween space, neither in heaven, nor on earth. The poem is interspersed with the story of Sita from the Ramayana.

 

 

 

 

SKIN

 

 

From the photograph

upon the office table

bearing the nameplate of Meghan Wood,

golden strands

teasing blue eyes

touch my wheatish fingers

that had rested on the computer for long

as Meghan Wood's friend asked,

is she away just for today

or the entire week?

 

As I went to get coffee,

another question

from another who had not yet smiled -

is Meghan Wood unwell

or just on vacation?

Beneath the gilded inquiries,

the glistening truth:

Are you taking over her job?

I replied calmly,

I'm just doing her work for today.

The white icebergs slowly loosened.

 

 

 

நீரிலூறிய பாக்குமட்டையில்

 

புளிச்சோறும் கிழங்குப் பொரியலோடும்

செங்கொம்பு மாட்டுவண்டியில்

மணிகள் அலைந்து அசையப் புழுதிப்பாதை திரும்புகையில்

மிதிலை நெல்வயலில் பிறந்து

சிவதனுசு முறிந்து  அயோத்தி எய்திய

அவளது கதையை பாட்டி சொல்ல

மலையருவிப் பயணத்தினிடையில்

மறுநாள்  வாழ்வு

வேறொரு பெருநகரத்தில் என்பது தெரிந்திருக்கவில்லை.

 

 

மஞ்சளோடு மிதிலையின் வழுதுணங்காய்

பதமாய் வெந்துகொண்டிருக்கையில் கானகத்துக்கு

சென்றாளவள் என்று பாட்டி தொடர்கையில்

புதிய நகரின் உயர்மாடிக் கட்டடத்தின் அருகே

ஒட்டகத்தின் மீதமர்ந்து கடலின் நீல

ஆச்சிரியத்தை அளக்க முடியாமல்

வேறொரு நகரத்துக்குப் பெயர்ந்திருந்தோம்

நந்தியாவட்டை தொட்டியோடு

 

 

மீண்டும் மீண்டும் கழற்றி அணிந்து விளையாடிய

அவளது நெளிமெட்டிகளையும்

செம்மணல் தாரை பரவிய ஏரிக்கரையையும் விட்டு

ஆதிகுடிப்  பெண்ணின் வீட்டுத் தீயணைத்து

பிய்த்தெடுத்த  வாழ்வின் உறைபனியில்

 

மோதிச் சிதறுகிறது

 பொம்மையாய் எனக்கமைந்த ஸிந்தால் முகப்பூச்சு குப்பி

 

நெல் அவியும் ஊர் வாசத்தையும்

அயோத்தியின் கொத்துமல்லியையும்

காவியபடி காட்டுக்கொடிகள் நெருப்பாகி மூள

கண்டங்களையும் காலங்களையும் கடந்துசெல்பவளை

அம்மாவின் குரல் புகையாய்ப் பற்றிக்கொள்ள

 

மண்ணோடும் நினைவுகளோடும் புதைந்தாள் அவள்

எங்குமற்று அந்தரத்தில் சுழல்கிறாள் இவள். 

 

 

 

 

 

 

தோல்

 

 

மேகன் வுட் எனும்

பெயர்பலகையிட்ட அலுவலக மேசையில்

நீலக் கண்களில் புரளும்

தங்க  இழைகள் ஒளிப்படத்திலிருந்து

நீண்டு கணினியில் படிந்திருக்கும்

எனது மா நிற விரல்களைத் அவர் கண்கள் தீண்டுகையில்

மேகன் வுட்டின் நண்பர் கேட்டார்

இன்று மட்டும் வரவில்லையா அல்லது

இந்தக் கிழமை முழுவதுமா ?

காப்பி எடுக்கப் போகையில்

இதுவரை புன்னகைக்காத இன்னொருவரிடமிருந்து

மற்றுமொரு கேள்வி

மேகன் வுட்டுக்கு உடல்நலமில்லையா

அல்லது விடுப்பில் இருக்கிறாளா?

முலாம் பூசிய  விசாரிப்புக்களினடியில் 

 பளபளக்கும் உண்மை:

நீயா அவள் வேலையை இனித் தொடர்வாய்?

சொன்னேன் பாசாங்கின்றி

இன்று மட்டும் அவள் வேலையை நான் செய்வேன் என

வெள்ளைப் பனிப்பாறைகள் மெல்ல இளகின.

 

 

 


Translated from Tamil to English by Vidhya Sreenivasan.