Mina Azin( Iran)was born in 1982 in Tehran, Iran. She has a bachelor’s degree in accounting but her great interest in art since childhood made her start painting and writing as a teenager. For some reasons, she hasn't published any books in Iran.Most of her poems are social ones and related to current issues of society and human problems.
Deutsch
MIGRATION
Vor der Tür steht ein Koffer, bereit mitgenommen zu werden.
Und auf der anderen Seite starke Wurzeln, die tief mit der Erde verbunden sind.
Ich beschließe zu bleiben und nicht zu gehen. Doch plötzlich sagt eine Stimme mit Bedauern:
Hey du, warum schläfst du?
Steh auf!
Wachsamkeit und Frieden können an einem anderen Ort gefunden werden!
Grenzen sind sinnlose Linien und imaginäre Käfige.
Ich beschließe zu gehen und plötzlich breche ich zusammen.
Im Zusammenbruch die Vision, ein Fremder zu sein, dessen Wurzeln vom Sturm herausgerissen und vom Wind weggetragen werden.
Mit Blättern und Zweigen, die überrascht und verwirrt auf der Suche nach ihrer Identität sind, in einem Himmel, der ihnen nicht gehört.
Ich schreie:
Was ist das Heilmittel gegen Heimweh? Denn eine Wurzel ohne Erde und ein Herz, das einsam schlägt werden sterben.
Keine Antwort!
Die Stille schaut mich arrogant an.
Der Koffer vor der Tür bin ich und er breitet meine Existenz und mein ganzes Leben in sich aus.
Und jetzt bin ich das, ertrunken in zu vielen Zweifeln.
Ein Reisender, der sich und seine Heimatlosigkeit in einem Koffer trägt, der fremder ist als er selbst.
Auf der Suche nach Linderung und Heilung für die alten schmerzhaften Wunden!
Welch ein Schmerz!
Welch ein Schmerz, dem schwebenden Dilemma des Zweifels ausgesetzt zu sein.
Und welch ein Schmerz, ein Fremder unter einem gleichfarbigen Himmel zu sein!
Übersetzung aus Farsi von Karin Feitzinger, Mohammadreza Azin
Farsi
هجرت
در آستانه ي در ،جامه داني مهياي رفتن ..!
و آنسوتَرَك ،ريشه هايي سخت ،گره خورده در خاك ..!
بر ماندن پا سست مي كنم و در دم آوايي به ندامت ،هشدارم مي دهد :
"برخيز! آي چه خفته اي كه بيداري و قرار را شايد به خاكي ديگر توان جست ، كه مرزها خطوطي بيهوده اند و كرانه ها ،
حصارهايي موهوم !"
به رفتن پا سفت ميكنم و به ناگاه ويران مي شوم، در آوارِ خيالِ طوفان غربتي، كه بر باد مي دهد ريشه هاي گريخته از
خاك را..، با برگ و بَري كه حيران و سرگردان ،كيستي و چيستي خويش را جستجو مي كنند در آسماني كه بدان هيچ
تعلقشان نيست ..!
فرياد برميكشم :"دلتنگي را چه درمانيست؟! كه ريشه بي خاك خواهد مُرد و دل با ياد ..!"...
پاسخي نيست !!
سكوت به خيره سري نظاره ام ميكند و جامه دانِ ايستاده به درگاه، مرا و هر چه عمر رفته را در خويش بازمي نمايد ...!
و اينك ، اين منم ،در پس ترديدهاي بسيار،مسافري كه خويش را و غربت را ،در جامه داني غريب تر ز خويش بر دوش
مي كشد ، در پي تسكيني كه زخم هاي كهنه را مرهمي باشد و شايد ..قراري !...
چه رنجيست... چه رنجيست در دو راهي معلق ترديد ،آويختگي... و چه درديست به زير آسماني يكرنگ، بيگانگي،،