Anton Marku (Kosovo/Österreich) wurde am 15. August 1971 in Gjakova (Kosovo) geboren, wo er auch die pädagogische Hochschule ,,Bajram Curri” in der Studienrichtung Albanische Sprache und Literatur absolvierte. Danach absolvierte er Jus an der Pristina Universität und hat Masterstudien in Wien abgeschlossen. Seit acht Jahren lebt und arbeitet Marku in Österreich. Bisher hat er fünf Gedichtbände veröffentlicht, welche in die englische, deutsche, rumänische und kroatische Sprache übersetzt worden sind: 1. ,,Der Zyklon der Liebe’’, (2000), 2. ,,Spuren auf dem Schatten’’, (2002), 3. ,,Die Mitternachtssonne”, (2004), 4. ,,Die blaue Vision’’, (2010), 5. ,,Im Duet mit sich selbst’’, (2012).

 

 

Deutsch

 

 

GEH SAURER TOD

 

 

Wie jeden Tag, in den vergangenen Wochen, eigentlich seitdem meine Ex mich verlassen hat, und das war genau am 1. April, setzte ich meine Brille auf und ging raus, ins Freie, um herauszufinden, was der Rest der Welt tut und womit sie ihn heute, an diesem Montag des siebten Monates dieses Jahres, beschäftigt.

 

Da ich immer noch jung bin, wenn man einen 40-jährigen so bezeichnen kann, dachte ich, ich mache zuerst einen Spaziergang rund um die Wohnanlage herum, da üblicherweise zu dieser Tageszeit viele Menschen unterwegs sind. Ansonsten nennen die Anrainer, wegen hunderte geworfene Tschicks, diese Straße ,,Smoking Center‘‘. Ein echtes Paradies für Raucher.

 

Als ich mit dem Verfassen meines neuen Buches begann, entschied ich mich, mir eine Auszeit zu nehmen und hörte auf, an Dinge zu glauben, die einfach ein Blödsinn sind, wie Angst vor dem Freitag, den 13ten und ähnliches.

 

Trotzdem ist mir heute etwas Schreckliches passiert und ich bin mir ganz sicher, dass ich diesen Film nie gesehen habe, obwohl, völlig ungewollt, bin ich plötzlich Zeuge eines ungewöhnlichen Vorfalles geworden.

 

In dem Augenblick spürte ich zum ersten Mal in meinem Leben wie der Schatten meinen Körper verließ. In einem Moment hörte ich einen Crach, dann sah ich einen Rettungswagen, der schnell davonraste und folglich das Opfer, ein Vierbeiner-Tier, das einer Katze ähnelte. Anscheinend war sie ,,bornto die‘‘.

 

Irgendwo in den Erziehungsbüchern hatte ich gelesen, dass Eltern die Kinder auch unterstützen und begleiten sollten, nicht nur ihnen den Weg zeigen. Daher wunderte es mich sehr, als ein Kind neben der Katze, ohne Begleitung, weinend saß.

 

Ja, stimmt, dass die Mutter nach etwa zwanzig Minuten auch da war, aber die Augen des Jungen waren immer noch nass. Sie konnte ihn nicht beruhigen. Sie war nicht dort, wo sie sein sollte. Nicht in diesem traumatischen Moment.

 

Sie, und mit Sie meine ich Frau Sulzenbacher, galt als eine ,,Brückenbauerin‘‘ unserer Gegend, da sie mit allen über alles tratschte und quatschte. Sie wusste genau, wer der Nachbarinnen schwanger sei, wer wem was schuldet und wer wen betrogen hat. Zudem wurde sie für ihren Spruch ,,Es gibt keine Krankheit, die mehr Schmerzen verursacht als die Liebe‘‘ regional und überregional bekannt.

 

Seit der Pubertät versuchte sie alle zu lieben, auch die, die sich nicht lieben lassen, wie ihr italienischer Freund, der vor ein paar Jahren weg ging und nie mehr zurückkam. Es ist durchaus möglich, dass sie bei der Trauung nur körperlich anwesend war. Zu Erinnerungen an ihn gab sie ihrem Sohn einen neo-lateinischen Namen, den er hasste.

 

Nach einer Woche sprach es sich herum, dass der Sanitäter, der die Katze überfahren hat, ein Ausländer war, der aus einem Staat, dessen Name schwer auszusprechen war, stammt.

 

Wunder passieren denen, die an sie glauben. Nicht mir. Garantiert. Hundert Pro.

 

Gut, dass in diesem Land Satire und Ironie (noch) nicht, wie das Fahren von Rettungswagen bei roter Ampel, strafbar sind.

 

 

Albanisch

 

 

IK, VDEKJE E IDHËT!

 

 

 

 

Si çdo ditë në disa javët e kaluara, në të vërtetë që kur ish-ja ime më la, dhe kjo ndodhi pikërisht me 1 prill, i vura syzet dhe dola jashtë për të zbuluar se çfarë po bënte pjesa tjetër e botës dhe me çfarë po merrej ajo sot, këtë të hënë të muajit të shtatë të vitit.

 

Meqenëse jam akoma i ri, nëse kështu mund tëthuhet për një 40-vjeçar, mendova së pari të bëja një xhiro përreth godinës ku jetoja pasi zakonisht në këtë kohë të ditës jashtë ka shumë njerëz. Përndryshe banorët e quajnë këtë rrugicë ‘‘Smoking Center’’ për shkak të qindra bishatve të hedhura të cigareve. Një parajsë e vërtetë për duhanpirësit.

 

Kur fillova të shkruaj librin tim të ri vendosa të bëj një pushim pak më të gjatë dhe të ndaloja të besoja në gjëra që janë thjesht marrëzi, si frika nga e premtja e datës 13 dhe të ngjashme.

 

Sidoqoftë diçka e tmerrshme më ndodhi sot dhe jam absolutisht i sigurt që asnjëherë deri në atë çast nuk e kisha parë këtë skenë, megjithëse, krejtësisht pa qëllim, papritmas u bëra dëshmitar i një incidenti të pazakontë.

 

Në atë moment ndjeva për herë të parë në jetën time se si hija braktisi trupin im. Në një moment dëgjova një përplasje, më pas syri më kapi një autoambulancë që po ngiste me gjithë shpejtësinë e mundur si dhe viktimën, një kafshë me katër këmbë që i ngjante një mace. Me sa duket ajo kishte ‘‘lindur për të vdekur’’.

 

Dikur në libra faqepakë kisha lexuar se prindërit duhet të mbështesin dhe shoqërojnë fëmijët, jo vetëm t’u tregojnë atyre rrugën. Kështu që unë u befasova shumë kur vura re se një fëmijë i poshoqëruar ishte ulur pranë maces dhe po qante.

 

Po, është e vërtetë që nëna e tij u duk aty pas rreth njëzet minutash, por sytë e djaloshit ishin akoma të lagur. E ëma nuk mund ta qetësonte. Ajo thjesht nuk ishte aty ku duhej të ishte. Jo në atë moment traumatik.

 

Ajo, dhe me ‘‘ajo’’ dua të them zonja Sulzenbacher, konsiderohej një ‘‘urëndërtuese‘‘ e zonës sonë, e kjo pasi që ajo llomotiste për gjithçka me të gjithë. Ajo e dinte saktësisht se cilat nga fqinjet ishte shtatëzënë, kush i detyrohej kujt ndonjë borxh dhe kush kë tradhëtonte. Ajo ishte e njohur në rajon dhe me gjërë edhe për fjalët e saj të famshme se ‘‘nuk ka sëmundje që shkakton më shumë dhimbje sesa dashuria’’.

 

Që nga puberteti ajo ishte përpjekur të dashurojë të gjithë, përfshirë edhe ata që nuk lejonin të dashurohen, si për shembull i dashuri i saj italian që u largua disa vjet më parë dhe nuk u kthye më. Është fare lehtë e mundur se ajo vetëm fizikisht ishte e pranishme në dasmën e saj. Në kujtim të tij i dha djalit të vetëm një emër neo-latin,të cilin ai vetë e urrente.

 

Pas një jave fjala mori dhenë se tekniku medicinal që me automjetin e ndihmës së parë e kishte shkelur macen ishte i huaj dhe atë nga një vend, emri i të cilit ishte i vështirë për t’u shqiptuar.

 

Mrekullitë u ndodhin atyre që besojnë në to, jo mua. E grantuar. Njëqind përqind.

 

Është një gjë e mirë që në këtë vend satira dhe ironia nuk janë (akoma) të ndëshkueshme si ngasja e ambulancave kur në semaforë është e ndezur drita e kuqe.